Przyszła do mnie K. z ambicjami, z którymi sobie nie dawała rady. Twierdziła, że wie, że jej ambicje są nie do zrealizowania, ale że nie może się z tym pogodzić. Chciała wiedzieć, skąd się jej ambicje biorą i jak może je zlikwidować. Wiedziała, że powinna z pewnych rzeczy zrezygnować, ale nie wiedziała jak i potrzebowała… Czytaj dalej Zawężona percepcja

Zjawił  się u mnie Dawid z niepokojem w ciele, który odczuwał całym sobą. Niepokój męczył go i przytłaczał, porównał go do worka na plecach z kamieniami. Chciał się go pozbyć. Pozbycie się niepokoju było dla mojego coachee równoznaczne z zyskaniem spokoju i stabilności wewnętrznej, a te utożsamiał z poczuciem, że wszystko toczy się w dobrym… Czytaj dalej Lęk przed życiem

Bycie wielkim wymaga odpowiedzialności, za siebie i za innych. Siadłam do rozmowy z dla mnie Wielkim i na to właśnie wyszło. Wielkość jest ściśle związana z odpowiedzialnością. Mój Wielki zarzucił mi, że nie chcę być wielka co, choć początkowo mnie zdziwiło, po chwili namysłu poczułam jako prawdę. Spojrzałam na niego i powiedziałam, że bycie tu,… Czytaj dalej Wielkość odpowiedzialności, odpowiedzialność wielkości

Znalazłam się w średniowieczu. Ciekawe, zawsze zaraz po renesansie najbardziej interesowałam się średniowieczem. Chyba dlatego, że obie epoki tak mocno ze sobą kontrastowały i ten kontrast wydobywał ich osobliwości. Weszłam, co też ciekawe, do kościoła. Był opustoszony. Zaczęłam uskarżać się w kościelnej ławce na nierealność zasad panujących w świecie. Powiedziałam, że są one fikcyjnymi założeniami,… Czytaj dalej Nierealne

Nasz mózg operuje w dwóch ekstremach. Najbardziej działają na niego nagrody oraz w pewnym sensie im przeciwne, mianowicie zagrożenia. Z tego twierdzenia można sporo dla siebie wyciągnąć. Po pierwsze, jeśli skupisz się na tym, co dla Ciebie jest nagrodą, poznasz lepiej siebie, swój szkielet motywacyjny, system swoich wartości i potrzeb. Jednych ludzi mobilizują pieniądze, innych… Czytaj dalej Zagrożenia do przeskoczenia

Podczas przedwczorajszego spaceru z Gdyni do Sopotu odnalazłam pewną osobliwość w słowie chcenie- tam jest chce/chcę i jest też nie. To chcę/ chcesz czy nie? – zapytałam sama się. Do tych piruetów psycho-intelektualnych sprowokowały mnie obudzone na nowo wspomnienia swojej rzekomej morskiej love, o której już pisałam (por. Może morze?). Nie do końca wiedziałam już,… Czytaj dalej Chcenie- to chcesz, czy nie?

Pora wyjść z domu, iść do ludzi, pokazać się światu. Moje własne serce zaczęło się na mnie wydzierać i wyrzucać mnie z domu. A gdy nadal stałam niewzruszona jak słup, zaczęło mnie błagać, by dać sobie szansę. Pora zacząć się wyrażać, robić to swobodnie, skoro już odkryłam, doświadczyłam i przeżyłam w swym gardle przytłoczenie rzeczywistością… Czytaj dalej Pora na mnie

Wspominałam o filmie z TED.com, Do schools kill creativity. Razem z nim dołączyłam do swoich zajęć językowych ten oto rysunek. Chciałam, by każdy z moich kursantów bardziej świadomie zaczął wykorzystywać potencjał swojego umysłu i by zaczął wspierać jego kreatywną część. Jeden z moich uczniów, Łukasz, przysłał mi do tego rysunku półkul taki oto komentarz: -… Czytaj dalej Eureka, czyli tzw. turbo odkrycie

Spojrzałam wczoraj w lustro, zobaczyłam wreszcie dotychczas niezobaczone. Jestem swoim ciałem, od stóp do głów. Jestem swoimi włosami, których długość, niczym macki ośmiornicy, wyraża intensywną potrzebę kontaktu. Jestem ich suchością, która prosi o troskliwe nawilżanie pozytywnymi uczuciami. Jestem swoim pomarszczonym czołem, które bezwzględnie ujawnia każdą przeżytą emocję, jestem blizną Harry Pottera na nim. Jestem swoją… Czytaj dalej Cud