RTG WSTYDU

Wstyd, a wśród jego pobratymców onieśmielenie, skrępowanie, zażenowanie, zakłopotanie.

Kiedy ostatnio doświadczyłeś tego uczucia? – odpowiedz sobie natychmiast, nie czytaj tych pytań na próżno i bezrefleksyjnie.

Jakie są trzy najbardziej wstydliwe sytuacje z Twojego życia? – jak wyżej, poddaj się refleksji.

Czego lub kogo się najbardziej wstydzisz? Dlaczego?

Gdy już zbierzesz odpowiedzi na te pytania zastanów się, co ta emocja wyraża i czemu ona służy?

I tu znowu proszę Cię – zastanów się samodzielnie – a nie czekaj aż ja odpowiem.

Wstyd to brak śmiałości, brak wolności, ograniczenie, kłopot, zmartwienie z elementem oceny/osądu jako bohaterem głównym. Inaczej mówiąc – stan braku odwagi, poczucie ograniczenia i zatroskania, wynikające z pewnej określonej oceny/osądu. Jeszcze krócej – brak odwagi spowodowany oceną.

Wstyd wyraża: nie chcę powiedzieć/przyznać się do czegoś (do jakiejś prawdy), nie chcę skonfrontować się z czymś, przy czym prawdę rozumiem jako to, co aktualnie odczuwam jako prawdę (moją percepcję/interpretację siebie samego/rzeczywistości). Nie chcę wyrazić czegoś wyraża (=)) opór, jest strategią obronną, to lęk: nie chcę, bo się boję. To czego tak się boisz, tak najbardziej?

Jej nagości, obnażenia samych siebie, pokazania słabej/kruchej/delikatnej części nas samych. Boimy się pokazać swoją słabość. Okazywanie słabości jest takie niemęskie, a bycie męskim/silnym/zaradnym jest przecież niezwykle modne i pożądane tak w świecie samców, jak i samic. Boimy się ujawnić to, co interpretujemy jako słabą część nas samych (ergo nie ujawniamy nas autentycznych), zatem to, co robimy określane/osądzane/nazywane jest – kolokwialnym mianem – udawaniem Greka lub wręcz wulgarno-kolokwialnym rżnięciem głupa. Brak nam odwagi, by wyrazić nas samych, autentycznych, takich, jacy jesteśmy, gdy czujemy się swobodnie i wolni. Pojawienie się wulgarności jest wyrazem złości na brak prawdziwości.

Wstyd związany jest z rozczarowaniem, w języku angielskim mówi się what a shame (jaka szkoda), gdy wyrażamy żal i rozczarowanie, że coś jest takie lub ktoś jest taki, a nie inne/ inny. W rozczarowanie wkalkulowany jest zawsze błąd oceny (płacimy cenę błędnej oceny, złej wyceny): coś widziałem innym niż było w istocie, ergo- nie widziałem istoty. Niewłaściwa percepcja stanu rzeczy powoduje, że powstaje wielka przepaść między tym, co myślimy i tym, co wydaje nam się (i tym, co bysmy chcieli by było),  a tym, co jest w rzeczywistości. Jest gorzko i boleśnie. Taka jest cena emocjonalna niewłaściwej oceny.

Lęk i niechęć do poczucia swojej słabości i przeżycia rozczarowania (symbolicznego zejścia na ziemię, trzeźwo/twardo po niej stąpania, uziemienia/osadzenia się rzeczywistości, a nie bujania w obłokach umysłu) to znak ‚nie’ dla poczucia smutku i bezsilności (czyt. nie chcę i nie pozwalam sobie na smutek, brak sił). To tak jakby Twój jeździec (umysł) nadal próbował dyscyplinować konia (Ciebie, Twoje ciało, uczucia) do ruchu według jego widzimisię a nie według Twojego realnego stanu i Twoich realnych możliwości. Silne ego Cię trzyma, Kolego. Gdy jest silne ego, nie ma przyznania się do słabego. Gdy nie ma z kolei przyznania się do słabego, nie ma i silnego. Nie ma pokorn-ego.

Pod wstydem, że ktoś jest jakiś (osąd) i się w określony sposób zachował, jest niezgoda i smutek, że ktoś taki, a nie inny. Wstyd to zakłopotanie tym, że nie jesteśmy tacy, jakimi byśmy być chcieli, jakimi wydaje nam się, że inni chcieliby nas widzieć, w końcu- jakimi marzyłoby nam się być. Póki się wstydzę, bujam w obłokach, nie godzę się na rzeczywistość. Jestem dzieckiem, które chce żyć swoimi fantazjami i nie podejmować odpowiedzialności za swoje czyny. Póki się wstydzę, nie chcę dorosnąć. Póki się wstydzę, nie chcę stracić dobrej opinii o sobie, o ludziach, o świecie. Chcę nadal nosić swoje różowe okulary i wierzyć w swoją koncepcję świata (tzw. bajkę o nim).

Wstyd, z racji tego, że związany jest z oceną, ma w sobie element porównania, pewne stopniowanie i waloryzowanie czegoś, podczas którego zawsze musi być coś/ktoś wyżej/lepiej i coś/ktoś temu przeciwne/przeciwny. Zarówno ocena, jak i porównanie są silnie związane z poczuciem własnej wartości i samooceną. Dopóki wstydzisz się, nie przyznajesz się do pewnych części samego siebie (ocenionych przez Ciebie jako złe/niedobre/haniebne/nieczyste/niefair/demoniczne). Nie przyznając się do swoich wszystkich odcieni, odrzucasz samego siebie, nie akceptujesz siebie w pełni. Jesteś zatem niepełny i wybrakowany. Takim się w głębi czujesz. Wypierając samego siebie, po pierwsze tracisz na to energię (tłumisz samego siebie, więc czujesz się/jesteś słabszy), po drugie, odrzucając i wypierając – projektujesz odrzucenie/wyparcie i zaprzeczenie na swoją rzeczywistość-raz odrzucasz ludzi, ich określone postawy, zachowania, cechy, poglądy, innym razem jesteś/ czujesz się sam odrzucany.

Czas teraz jest wybitnie prowokujący do godzenia się na rzeczywistość i na siebie, na uważne, świadome lądowanie na ziemi (schodzenie na nią). Zapnij pasy i zadbaj o bezpieczeństwo podczas swojego lądowania: właściwe tempo, właściwe parametry, właściwe warunki pogodowe. Przygotuj się skrzętnie i nie pozwól sobie tym razem zrezygnować z lądowania i pozostać w cudnym, ale złudnym niebie – podobnie jak zdarzyło mi się być świadkiem lotu, w którym pilot w trakcie lądowania zrezygnował z powodu niewłaściwego podejścia do pasa startowego i wrócił z powrotem w przestrzeń niebieską, by ponownie przygotować się do lądowania.

Dołączam Wam dzisiaj filmik z lotniska ze Skiathos, które stanowi jedną z większych atrakcji turystycznych wyspy. Filmik przedstawia lądowanie samolotu (owo symboliczne schodzenie na ziemię ;-))- bardzo emocjonujące na żywo, gdy samolot przelatuje parę metrów nad głową – z całą swoją potęgą, wielkością i siłą, robiąc niezłe zamieszanie powietrzne i wreszcie ląduje tuż obok – w glorii i chwale ;-).