Prześwietlenie kłamstwa

Jakie jest największe i najboleśniejsze kłamstwo, które usłyszałeś?

Poczuj i odpowiedz sobie na to i kolejne pytania. Nie czytaj tych pytań nieuważnie i bez chwili, by je szczerze poczuć.

A jakie jest największe kłamstwo, które powiedziałeś?

Jak się czułeś w obydwu przypadkach? Jak to jest (jak odczuwa się) kłamać? Jak to jest (jak odczuwa się), gdy jest/odczuwa się bycie okłamanym?

Czemu kłamiesz?

Dla kogo te kłamstwa?

Kto jest ich ofiarą? Twój odbiorca, czy tak naprawdę Ty sam?

Boisz się?

Wstydzisz?

To co najgorszego gdybyś nie skłamał mogłoby Cię spotkać?

Czego tak bardzo chcesz uniknąć?

Ja dziś odkryłam, że najbardziej boję się zostać posądzona o kłamstwo. Boję się być nazwana kłamczuchą (kłamczynią?- tj. kłamstwo czyniącą).

Kiedyś już pisałam o kłamstwie (por. Rentgen kłamstwa, Oszustwo a iluzja). Wyraziłam w tym tekście swoje głębokie przekonanie, że ono nie istnieje. Czuję, że kłamca to ocena, to nazwanie rzeczywistości dostępnymi dla siebie, intelektualnymi środkami. Nie czuję, więc jedyne co mogę (i chwała, że choć to mogę!) to nazwać jak umiem. Czuję, że gdy mówisz o kimś kłamca to oceniasz. Tak naprawdę nie masz świadomości, co kimś kieruje, bo bierzesz świat wierzchnio, przywiązując się do sensów i znaczeń słów, nie ich energii, emocji stających za nimi. Mówisz kłamca, bo nie masz pełnej świadomości (wiem + czuję), co kimś kieruje. A kierują zawsze siły niewidoczne i nienamacalne.

Jak to jest z tą prawdą?

Prawda należy do chwili i jak ona jest ulotna i zmienna.

Zatrważające to. Prawda? Ile lęku, ile ryzyka, ile braku bezpieczeństwa, pewności, stabilizacji.

Twoja prawda połączona jest z Twoją energią – a ta jest żywa, efemeryczna, niestała. Gdy energia ulega zmianie, to i prawda ulega zmianie. Zmianie energii (uczuć) towarzyszy zmiana świadomości. W tym sensie możemy uznać, że istnieją prawdy chwili. Teoretycznie można je przemilczać i ignorować. Obywałoby się to przez niekomunikowanie się wcale lub prawie wcale. Przeoczalibyśmy to, co ulotne, a jednak znaczące dla całokształtu. Całokształt to natomiast prawda niezmienna, uniwersalna. Tę wypracowywuje się (odszukuje się, a może od-oszukuje się?) tylko i wyłącznie poprzez komunikację na temat prawd chwili. Trzeba mieć jeszcze jedno na uwadze. To, co mówię dziś, jest spójne z tym, co czuję dziś. Jutro mogę czuć coś innego i nie jestem przez to kłamcą. Poddaję się życiu. Raz kocham, raz nienawidzę – a to wszystko moje mini prawdy. Ostatecznie zawsze kocham.

W ciągu dnia odczuwam średnio pięć do dwudziestu uczuć, z których jedno, dwa okazują się moją prawdą dnia. – Ty masz tyle uczuć, że nie wiedziałem, że można tyle mieć – usłyszałam wczoraj. Prawda uniwersalna jest dla mnie niezmiennym i fundamentalnym punktem odniesienia, z którym zestawiam prawdy chwili. Jak przywiążę się do prawdy chwili, tej krótkotrwałej i wierzchniej (postrzeganej, widocznej, powierzchownej), znaczy to tyle, że albo mam głęboko nieuświadomione potrzeby i nierozwiązane konflikty emocjonalne, które przyćmiewają mi widzenie rzeczy, jakimi są, albo jestem nieuważna. A przepuszczam, że i jedno i drugie, bo jedno z drugiego wynika. Jeśli przywiążę się na zbyt długo do prawdy chwili, przeoczę dalej biegnące życie wraz z jego zmiennością. Prześpię czas, będę zaskoczona zmianami, które w moim odczuciu będą spadały jak grom z jasnego nieba. Wścieknę się, będę zirytowana, agresywna i powiem, że świat kłamie.

Kłamstwo jest w gruncie rzeczy pewnego rodzaju sabotażem i autodestrukcją dokonywanymi na sobie samym (tzn. kłamca sam sobie je robi). Nie mówiąc Tobie prawdy, nie mówię też jej sobie. Nie mówiąc jej, gdy już jestem jej świadoma (bo wykluczam tu sytuacje, gdy brak mi nadal świadomości swojej prawdy) męczę Ciebie i siebie, marnuję nasz czas.

Tak zwany samokłam.

Klaudio, dziękuję Ci za tę inspirującą rozmowę, której pokłosiem jest ten oto tekst  ;).