ETIOLOGIA NIE

Jedno nie za drugim nie

Każde kolejne nie w kolejce ustawia się

Ganiają się nie wszędzie

Tu nie, tam nie, gdzie nie spojrzę widzę nie

*

Trwam uparcie w swoim nie

Nadal, powiedzmy, dzielnie, mężnie, bohatersko i/lub brawurowo nie ugnę się

Nadal nie zgadzam się na takie istnienie

Nadal nie zgadzam się na to niezadowolenie

*

Na ile widzę, widzę drogi dwie

Pierwsza

Może w końcu zgodzę się

Może wtedy z rzeczywistością pogodzę się

Może ta droga uśmierci mnie

Może uśmiercając, odrodzi, i wreszcie autentycznie uśmiechnę się

Ugnę się, ustąpię, spokornieję

Druga

Albo w końcu postawię się

Tak jak człowiek stawia się, gdy sprzeciwia się

Tak jak stawia się dom, swoją fortecę, swoją ostoję

*

Postawię się

Sprzeciwiając się

Ustanawiając się, swoje państwo w państwie

*

Znalazłam gdzieś, kiedyś w jakiejś książce takie zdanie:

Opór wobec zmiany wyraża opór wobec życia

Inaczej:

Intensywność, długość, nasycenie oporu wobec zmiany (tj. oporu wyrażonego słowem nie) wyraża opór wobec życia takim, jakim ono jest (i boskim, i do dupy, z cieniami i z blaskami).

Jeszcze inaczej:

Każde nie (nie zgadzam się), z uwzględnieniem jego intensywności, ilości, częstotliwości i nasycenia emocjonalnego (et cetera) to nic innego jak uśmiercanie się (skoro mówiąc/czując nie, opieram się życiu i rzeczywistości takimi, jakimi są).

Wniosek, jaki przychodzi mi do głowy w tym luźnym strumieniu świadomości:

Skoro życiu tak bardzo opieram się, trwając uparcie przy swoim nie, to znaczy to symbolicznie tyle, że jest we mnie pęd do śmierci kierujący mnie.

*

Od jak dawna mówisz/czujesz w sobie swoje nie?

Czemu tak naprawdę sprzeciwiasz się?

Po co to nie pielęgnujesz w sobie?

Czemu lub komu to nie służy?

Kogo lub co to nie sabotuje?

Co ostatecznie z tym nie stanie się?

Co musi się stać, byś powiedział(a) tak?

*