KIEDY ZAUFASZ?

Co z tym Twoim zaufaniem?

Nadal go nie masz?

Nadal go poszukujesz po omacku, w ciemnościach?

Nadal jest w Tobie żal, złość reprezentująca rozczarowanie?

Nieprzeżyty pod nimi smutek

Niezgoda na stan rzeczy

Na rzeczywistość

Na świat

Na ludzi

Nadal nie godzisz się na to, że jest tak a nie inaczej?

Nadal buntujesz się, że nie masz tego, co byś chciał?

Grymasisz

Kaprysisz

Marudzisz

Wojujesz

Stawiasz opór

Nadal szukasz kozła ofiarnego, na którego zwalisz winę lub którego obarczysz odpowiedzialnością?

Młodzieńczy okres Sturm und Drang

Zaufanie przyjdzie, gdy zmęczysz się swoimi lękami i swoją nieufnością

Gdy skurczy Ci się na to czas, energia, przestrzeń

Gdy przestaniesz tyle gadać, myśleć

Gdy wyłączysz swój umysłowy telewizor

Gdy zaprzestaniesz analizowania, przypuszczania, podejrzewania, trwania w przekonaniach

Gdy je porzucisz, przestaniesz się wahać

Szybciej i śmielej podejmiesz decyzję

Będziesz miał więcej spokoju, jasności

Usłyszysz siebie

Skupisz się na swoich potrzebach i uczuciach, a nie cudzych oczekiwaniach

Przestaniesz walczyć z lękami

Przyznasz się przed sobą do tego, ze boisz się życia, śmierci

Że boisz się ludzi, bo mogą Cię zranić

Boisz się nieznanej wersji siebie

Czy jest sens bać się tego, co jest szarą, nagą rzeczywistością?

Odwiecznym porządkiem rzeczy

Czegoś co nie zniknie i zawsze będzie?

Czy nadal będziesz odwlekał tę ufność do dalszej, lub bliższej, zawsze bliżej niezdefiniowanej, nigdy jasno określonej, rozmytej, przyszłości?

To kiedy w końcu, do cholery, przyjdzie to ‘gdy’/ ‘kiedy’?

Jaki sobie dajesz deadline?

Powiesz, wreszcie sobie już, teraz i tu?