OTWÓRZ OCZY!

– Jeśli ktoś przede mną stoi, to po co zamykać oczy?- zapytał mnie mój uczeń, gdy poprosiłam go o zamknięcie oczu.

– Zobaczmy, co się ‘(p)okaże’. Ciekawi mnie, co stanie się.- odpowiedziałam.

Efekty ćwiczenia okazały się ciekawe, ale o tym kiedy indziej (a może i nigdy, odkrywam, że tzw. kiedy indziej, później, potem mogą być synonimiczne dla wiecznego nigdy).

Po co zamykać oczy, gdy ktoś przede mną stoi?– zastanowiło mnie, pytanie na pozór  głupie, niby zabawne, a jednak nie, gdy tak na odpowiedzią poważnie zastanowić się.

– zamykam oczy, by fantazjom, a nie teraz i tu oddać się

– zamykam oczy, by z rzeczywistością nie skonfrontować się (bo rzeczywistośc zniechęca mnie lub wręcz przytłacza mnie, bo na taką, jaką rzeczywistość jest nie zgadzam się)

Pytanie!

Z którą rzeczywistością z zamkniętymi, a z którą z otwartymi oczyma mierzę się?

– zamykam oczy, by nie widzieć (vel. wiedzieć), co tak na serio dzieje się

-zamykam oczy, gdy z realnością trudno mi zmierzyć się

Pytanie!

Z którą rzeczywistością z zamkniętymi, a z którą z otwartymi oczyma mierzę się???

***

Czasami trudno okiem i sercem widzieć to, co tak naprawdę dzieje się

Jeszcze trudniej teraz i tu, tak po prostu oddać się

Nie bać się

Zaufać

Nie nastawiać się

Dać rzeczywistości doświadczyć się

Dać rzeczywistości wzdłuż i wszerz doświadczyć Cię

Pozwolić rzeczywistości zamanifestować się

(tak jak ona zamanifestować się chce)

(a nie tak jak oczekuje lub wymaga się)

Pozwolić czemuś, komuś ziścić się

*

Po co zamykać oczy?

Po co wyobraźni powierzyć się?

Po co fantazją zastępować realne?

Skoro jest realne, czemu by nierealnemu powierzać się?

Jaka jest szansa, by nierealne realnym stało się?

*