ODRZUCENIE VS PORZUCENIE

Chciałabym podzielić się z Wami obserwacjami dotyczącymi tzw. konfliktu odrzucenia (wg nomenklatury Lise Bourbeau zajmującej się „wykrywaniem” w ciele i w postawie ciała tzw. „ran”- rany odrzucenia) oraz konfliktu porzucenia (rany porzucenia).

Na początek, chciałabym, abyś mój Czytelniku/moja Czytelniczko samodzielnie zastanowił(a) się, czym dla Ciebie jest odrzucenie, a czym porzucenie. Namawiam do zerknięcia także do słownika/ów oraz do lektury Lise Bourbeau „Bądź sobą, wylecz swoje 5 ran”.

Zastanów się, które z tych słów (odrzucenie czy porzucenie) bardziej z Tobą rezonuje. Sprawdź, jakie wzbudza ono w Tobie myśli, wspomnienia, emocje. Innymi słowy- „nosicielką/em”, której rany tak naprawdę jesteś.

Co mi do tej pory udało się zaobserwować:

1. Często mylimy ranę odrzucenia z raną porzucenia (tzn. wydaje nam się, że jesteśmy/czujemy się (to także kluczowe: być versus czuć się!) odrzuceni podczas gdy tak naprawdę jesteśmy/czujemy się porzuceni).
2. Rana odrzucenia współistnieje z raną porzucenia i odwrotnie (stąd też tak trudno zorientować się, która rana tak naprawdę jest dla nas kluczowa). Współistnienie ran oznacza w praktyce, że a) będąc/czując się odrzuceni, odczuwamy także STRATĘ (ciąg przyczynowo skutkowy: ktoś mnie nie chce ergo jestem/czuję się porzucony/a, coś straciłam/em, czegoś/kogoś już nie mam, b) czując się/będąc zostawioną/ym (pozostawioną/ym samemu sobie, na przykład) doświadczam poczucia odrzucenia
3. Doświadczanie rany odrzucenia jak i porzucenia związane jest z doświadczaniem obniżenia poczucia własnej wartości (na jednym lub wielu poziomach typu: fizyczny, intelektualny, emocjonalny, seksualny itp.), z poczuciem dewaluacji (siebie i/lub kogoś), a w związku z tym może również pojawić się poczucie upokorzenia (=być upokorzonym jako poniżonym, potraktowanym z góry, urażonym w ambicji, z urażoną godnością)
4. Obie rany to typowy dla nas sposób reakcji na przytrafiające nam się sytuacje. Znaczy to w praktyce, że ktoś, kto posiada jedną z tych ran będzie w swoim życiu przyciągał a) ludzi z tą samą raną i b) sytuacje, które to uczucie (porzucenia lub odrzucenia albo oba naraz ;))) będą wywoływały (notabene po to, by sobie tę ranę uświadomić i by ją uzdrowić).
5. Istotnym elementem uzdrowienia rany jest uświadomienie sobie, że poczucie straty, doświadczanie braku, dewaluacji i upokorzenia mogą odzwierciedlać istnienie rany/ran. To tak trochę jakby spojrzeć na swój stan z boku (bez wchodzenia w poczucie straty, w dewaluujące myśli itp.), mieć moment „klik” (vel eureka!): ach tak, to tę ranę przeżywam, mianownikiem moich stanów jest poczucie odrzucenia i/lub porzucenia- to nie chodzi o to, że mi brak, ani o to, że coś ze mną nie tak ;-)))
6. Ranę odrzucenia i porzucenia nabywamy (infekujemy się nią-sami- albo infekują nas inni ;-))), jak kto woli ;-))) w dzieciństwie. Jest to nasza interpretacja jakiejś konkretnej sytuacji z poziomu świadomości i możliwości poznawczych dziecka (to ważne!). Jako dorośli nieświadomi istnienia takiej rany w sobie funkcjonujemy, niczym zatrzymani w rozwoju na etapie doświadczenia, które przeżyło dziecko (które przeżyliśmy my jako dziecko). Taką ranę nosimy i przeżywamy ją dopóty nie uświadomimy sobie, że to nasz typowy sposób reakcji na sytuacje (inaczej mówiąc: że to ja zawsze porzucam i (w konsekwencji) czuję się porzucony/a, to ja odrzucam i (w rezultacie) czuję się odrzucony/a, pytanie: jaki aspekt siebie odrzucam lub porzucam?). Doświadczanie rany trwa tak długo, jak nasze wewnętrzne dziecko będzie potrzebowało czasu i doświadczeń, by sobie tę ranę uświadomić i „dorosnąć” w świadomości (zobaczyć szerzej co się wydarzyło, poszerzyć świadomość).
7. Często dla kogoś niepozorne zdarzenia (z pozoru nieznaczące!) wywołują w nas ranę. Stąd, namawiam Was do refleksyjności, uważności na siebie i bodźce, które do siebie dopuszczamy oraz do sprawdzania na bieżąco, jaki bodziec wywołuje w nas jaki skutek (bodziec w postaci słowa, zachowania, nawet symbolicznego i normalnego jedzenia, który powoduje we mnie określoną reakcję: myśl, określone uczucie, określone zachowanie, określony stan fizyczny lub psychiczny). Dla przykładu: kobieta, odczuwająca osamotnienie i brak wsparcia od małżonka po tym jak urodziła dziecko może przeżywać ranę porzucenia (pozostawienia samej sobie).
8. Jako ciekawostka, w Totalnej Biologii jednym z konfliktów leżących u podłoża (różnorodnych) zburzeń odżywiania i problemów z wagą jest właśnie konflikt porzucenia.
9. Warto by było poobserwować i odpowiedzieć sobie na pytanie, gdzie w swoim ciele czujesz się odrzucony/a i/lub porzucony/a? Gdzie Ciebie brak? Której części siebie nie czujesz (albo, w której czujesz ból, masz problemy)?
10. Na koniec, chciałabym dodać kilka przemyśleń dotyczących obu ran, ujętych w nurcie Hellingerowskim. Zaobserwowałam, że kluczem do uzdrowienia siebie (uzdrowienia naszej przeszłości, uzdrowienia naszej relacji z rodzicem, czy nazywając to jeszcze inaczej: kluczem do zdrowia) jest po 1. uświadomienie sobie swojej rany odrzucenia (poczucia wszystkich uczuć tej ranie towarzyszących: żal, złość, uraza, niechęć, pogarda itp.) po 2. spojrzenie szerzej na to, co się wydarzyło i co w związku z tym czuję ja i pozostali ‚aktorzy’ uczestniczący z sytuacji z życia wziętej, to swoiste „dorośnięcie w świadomości”- może to być moment odkrycia rany porzucenia (uświadomienia sobie, że tak naprawdę o porzucenie a nie o odrzucenie chodzi- a to istotnie zmienia postać rzeczy! jak? odpowiedz sobie sam(a)). Jak wspomniałam w punkcie 2- może być także odwrotnie- czyli albo a) ruch świadomości (=uświadamiania sobie) od poczucia odrzucenia do poczucia porzucenia lub b) od poczucia porzucenia do poczucia odrzucenia- niezależnie od tego, która dynamika występuje- zawsze konflikt kończy się poczuciem braku, poczuciem straty, dewaluacją.
11. Przeciwieństwem odrzucenia i porzucenia jest PRZYJĘCIE, ZGODA I AKCEPTACJA