NIE KRĘPUJ SIĘ NIEDOSKONAŁOŚCIĄ

Taka błahostka

Bawiąc się, dajmy na to, Snapchacikiem może okazać się, że

Zrobienie filmiku z sobą samym w roli głównej

A potem wysłanie siebie do świata to wyzwanie

W skrócie:

Wyjście na świat to nie lada wyzwanie

Wystawienie się na świat, na publiczność

Na oklaski lub pośmiewisko

Na aplauz lub pomidory

*

Wystawienie się

Na dobre i na złe

Pokazanie się

Ujawnienie się

Odsłonięcie się

*

Szykując się do swojej światowej premiery

Tak samo jak patrząc w lustro Snapchata

Zorientujesz się, że jakiś nabyty, wtórny wstyd jest w Tobie

Może zaczerwienisz się

Może zaczniesz jąkać się

Może coś zamurować Cię

Widok lub głos samego siebie może zamurować Cię

Zawstydzisz się

Wyjdzie na to, że

Są takie aspekty Ciebie, których wstydzisz się

Dajmy na to, że

Z jakiegoś bliżej niezidentyfikowanego powodu

*

Twój wstyd jest wtórną reakcją

W pierwotnej reakcji zasmuciłeś/aś się

W pierwotnej wersji przeżyłeś/aś niezadowolenie

Niespełnienie

Żeby więcej nie smucić się w głębi umówiłeś/aś się ze sobą, że zamiast smutku będziesz wstydzić się i z pewnymi zachowaniami powstrzymasz się, na dobre i na złe

*

Pod swoim wstydzę się przeżywasz swój dramat lub dramacik, swoją tragedię

Pod swoim wstydzę się grasz ze sobą w autodewaluację

W tak zwaną dewaluację z ojcem w tle

Dokładniej, dewaluację na ojca tle

Jest kanon, w który nigdy idealnie nie wpiszesz się

Przynajmniej takie masz w sobie poczucie, wrażenie, może złudzenie

Mowa o dewaluacji na ojca tle

Jeszcze inaczej, o dewaluacji w umyśle

*

Dewaluacja wywołana osądami i ocenami, porównaniem, oczekiwaniem, określonym przekonaniem

W swojej dewaluacji już wiesz, albo przynajmniej zaczynasz przeczuwać, że nie jesteś idealny/a, doskonały/a, nie jesteś taki/a, jak być powinieneś/powinnaś

Pod wstydem autodewaluacja karmi Cię swoim szlamem

Krytykujesz i potępiasz się

Krytykujesz, potępiasz, nie zgadzasz się na to i tych, którzy są dookoła Ciebie

Osądzasz niezwykle surowo i krytycznie

Tak też w głębi obwiniasz samą/ego siebie

Przeżywasz frustrację z powodu nieprzystosowania się

Powiedz sobie szczerze – nie przystosowałeś/aś się

Nie przystosowałeś/aś się do jakiegoś ideału, do pewnej doskonałości, do określonej ambicji, do czyjegoś (rzeczywistego lub wyimaginowanego przez Ciebie samego) oczekiwania względem Ciebie

Powiedz sobie szczerze

Tego kanonu doskonałości akurat nie spełnię

Nie uda mi się

Tracisz grację, bo przeżywasz swoją frustrację z powodu nieprzystosowania się

Tracisz grację, masz frustrację, gdyż na jednym konkretnym przekonaniu zawiesiłeś/aś się

Zawisłaś/eś

Z powodu tępego, zafiksowanego przekonania

*

Nieprzystosowanie jest Twoje

Choć czasami swoje nieprzystosowanie na innych projektujesz

Nie przystajesz, przyznaj się

Bardzo możliwe, że nie przystaniesz

W walce o przystawalność do ideału poddaj się

Odpuść sobie

Zaakceptuj się tak jak teraz i tu stoisz kompletnie

Odpuść sobie tę parszywą grę

Tę umysłu ambicję

Tę nieuziemioną, nierealną względem Twoich ziemskich, cielesnych i psychicznych możliwości ideę

Uda czy nie uda się?